Рыгор Барадулін "Бацьку"

Не выйшаў ты і ў гэты раз

Мяне спаткаць, паднесці рэчы...

Ля весніц, толькі зноў твой вяз

Крануў галінамі за плечы.

Ты мне не падасі рукі.

Глядзіш удаль з-пад шкла партрэта...

Ці бачыш, вырас сын які?

Скажы хоць слова для прывета.

А я... чакаў з усіх дарог

Цябе ў сорак чацвёртым летам.

Калоны ні адной не мог

Я прапусціць з ахапкам кветак.

Хацелася пачуць: «Сынок...»

I крыкнуць радаснае: «Тата!»

Бацькоўскім быў мне кожны крок...

Усё ішлі, ішлі салдаты...

Каторы раз сыходзіў снег...

Дамоў вярнуліся суседзі.

Я кожнаму насустрач бег

I чуў кароткае: «Прыедзе...»

Калі ў крыўдзе мне сябры

Гразіліся падчас бацькамі,

Тады хацелася наўзрыд

Заплакаць шчырымі слязамі.

Не плакаў я — усім на злосць,

Бо ў хаце быў адзін — мужчына.

Не йшоў ты...

Маці маладосць

Глыбей заворвалі маршчыны.

I зараз — еду я здалёк,

Чакаю ўсё — зайду, а маці

Мне кажа: «Пазнаеш, сынок?

Вось наша ўся сямейка ў хаце...»

Паверыць цяжка мне таму,

Што больш не прыйдзеш ты дадому.

А шапку я заўжды здыму

Перад магілай невядомай.